Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Ostatni sejm Rzeczypospolitej.djvu/304

 — Łacniej ci ozorem zbierać sopory z pańskich półmisków...
 — A może tu wydrukowane naprzeciw generalności?
 — Tyla nalepiają, że ktoby to wszystko wyrozumiał i zapamiętał.
 — I generalność tego wzbrania. Sam widziałem, jak pod Dominikanami marszałkowscy zdybali na czytaniu starego Krygiera, zamesznika z ulicy Wileńskiej i powiedli. Rozpowiadano, jako dostał kije.
 — Panowie się kłócą, a naród w skórę bierze.
 — Wczoraj rozlepiali kartelusze, gdzie było na króla pruskiego, jako jest zdrajca, krzywoprzysiężca i najgorszy zbój.
 — Nie lepsi ci, co pozór przyjaciół biorą i pod harmatami miasto trzymają — podniósł się z ciżby znaczący głos.
 Obejrzeli się trwożnie w stronę Horodnicy, a ten sam głos dorzucił:
 — Ale w Bogu nadzieja, że ich jeszcze naszatkują na psi bigos.
 — Odstąp! — zagrzmiał naraz rozkazujący głos Staszka, który, wystrojony na warszawskiego franta, z lulką w zębach i trzciną w ręku, przepychał się zuchwale.
 — Co to, przemówił dziad do obrazu, a obraz ani razu? — zaczął drwiąco. — Citoyeny wytrzeszczają ślepie na afisz, niby krowy na wrota kościelne i ani me, ani be! Hi! hi! ja wam w puste paty naleję oleju. Podsadźcie mnie, chłopcy, bo przez moje okulary nie