Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Ostatni sejm Rzeczypospolitej.djvu/246

 Uściskał go serdecznie.
 — Jak zając bębna, tak rad tego słucham! — rzekł kwestarz wielce usatysfakcyonowany. — Z bratem kijem sylabizowałem w życiu niejedno, to eksperyencya jest. Pójdę ździebłko przyłożyć ucha i od jutra jestem znowu na rozkazy pana porucznika.
 — Roboty nam nie zbraknie. A, Staszek! Jakież przynosisz awizy?
 Staszek podał jakieś bilety wizytowe i radośnie przypadł mu do ręki.
 — Wszystko w porządku, panie poruczniku.
 Stanął w powinnej pozycyi.
 — »Książę Cycyanow, pułkownik grenadyerów«. »Von Blum, kapitan« — czytał Zaręba, nie mogąc skryć zdumienia i pewnej obawy. — Cóżeś im powiedział?
 — Że pan kapitan poszedł na obiad właśnie. Byli w samo południe.
 — Mili goście. Cycyanow oddał wizytę, ale czego szuka Blum? Muszę się zaraz pokazać między ludźmi. Może się ojciec dowie, kogo wczoraj wywieźli z Grodna?
 — Wywożą pod zmyślonemi nazwiskami, a dla zatarcia tropów, na każdej pocztowej stacyi zmieniają nazwiska wywożonych, że i dyabeł za nimi nie trafi. Spróbuję jednak. Mówiła chuda, jako się uda!
 Zaśmiał się i wyszedł.
 — Czeka tu jakiś markietan. Powiada się być znajomym pana porucznika.
 — Tak powiada? Nim go zawołasz, daj mi co jeść.
 — Przewidziane — zaczął wyliczać na palcach: —