Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Ostatni sejm Rzeczypospolitej.djvu/176

 A po chwili Maciuś palił z bata i pędził przez miasto, przewijając się, jak wąż, między powozami. Stasiek w mundurowej kurcie siedział przy nim sztywno, jak przystało kapitańskiemu ordynansowi.
 Przed Dominikanami wstrzymał ich Nowakowski.
 — Przesiądź do mnie, właśnie jechałem po ciebie — wołał ze swojej karyolki.
 Przesiadł się niezbyt ochoczo, polecając Maciusiowi jechać za sobą.
 — Ambasador daje publiczne audyencye, musimy tam wstąpić na chwilę.
 — Już byłem dzisiaj na królewskich posłuchaniach — próbował się wykręcić.
 — I co ci z tego? — wzruszył lekceważąco ramionami — u króla bywać można, zaś u Sieversa nakazuje rozsądek i przezorność. Ciekawym, jak ci poszło z Cycyanowem?
 — Siedziałem u niego do drugiej w nocy, ugościł mnie czajem i gawędziliśmy o różnych materyach; polityczny to i szczególnie światły człowiek.
 — Zapewne nie omieszkał ci się zwierzyć? — spytał bez ceremonii.
 — Nie przyszliśmy aż do takiej konfidencyi, nie leżało to w moich zamysłach.
 — Wczoraj zdradzałeś odmienną dyspozycyę serca — szepnął urażony.
 — Być może, iż wróci mi jutro — odparł szorstko, lecz zaraz załagodził. — Nie mogłem się narzucać z pomocą, inna sprawa jest i jej ode mnie zażąda.
 Dostali się na Szerokiej w nieskończony sznur po-