Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Ostatni sejm Rzeczypospolitej.djvu/124

zegarków dzwoniły przy każdym ruchu pękiem pieczątek, uwieszonych na cienkich łańcuszkach.
 Pani Ożarowska, słuchająca już od pewnego czasu jego wynurzeń, naraz odezwała się z pobłażliwym uśmiechem:
 — Czy waszmość zawsze nosi barwy szambelanowej?
 — Prawda, to szczególne — szepnęła hrabina, wodząc oczyma po obojgu.
 — Tylko dziwny zbieg okoliczności!
 Okrył się rumieńcem, jak panna.
 Panie zaczęły się śmiać, bo istotnie szambelanowa miała suknię tej samej barwy, co i jego frak, tylko jakby pokropioną złotym rzucikiem i katankę błękitną w złote paski, obrzuconą koronkami.
 — Szczególny zbieg okoliczności! — powtórzyła ironicznie Ożarowska.
 Sewer, aby przerwać kłopotliwą sytuacyę, spytał o pannę Terenię.
 — Właśnie mamczy szambelanowi. Spojrzyjcie, aspekt zgoła niezrównany — zaśmiewała się Iza, wskazując przez okno w ogród.
 W cienistej alei, pobryzganej jaskrawymi płatami słońca, stał szambelan z ustami szeroko otwartemi, a Terenia, wspinając się na palcach, wlewała mu łyżeczką jakiś medykament.
 Posypały się śmiechy i bardzo trywialne uwagi dam, czem niemile dotknięty Zaręba jął się zabierać do wyjścia.
 — Gdzież panu tak pilno? — szepnęła hrabina, przytrzymując mu dłoń.