Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Ostatni sejm Rzeczypospolitej.djvu/113

jak panna Terenia szalała za karoszami, potem przyszły cisawe, więc może teraz kolej na szpaki...
 — Co mi tam konie! Wolę swojego Marcina.
 — Niech mnie kule biją, jeśli znam takiej maści cuganta.
 — Waszmość nawet przyjaciół zapomina.
 — Przyjaciół! Czyżby to miał być Marcin Zakrzewski? Tak? No, toście się dobrali do maści, pstrogłowej z czubkami — śmiał się, ale mu nie w smak poszła ta nowina. — Więc skoro panna Terenia przechodzi do gwardyi, to chyba komendę Königowskich ułanów obejmie panna Klarcia! Toż musi być lament między porucznikami? Gdzież się aktualnie podziewa Marcin?
 — Ma dzisiaj służbę na zamku przy Królu Jegomości.
 Tą wiadomością ucieszył się szczerze i dodał nieco żartobliwie:
 — Winszuję pannie Tereni awansu.
 Wstał, aby wyjrzeć do ogrodu.
 — A waszmość się ze mnie śmieje.
 Zastąpiła mu drogę.
 — A ja się właśnie bardzo cieszę — odparł żywo i dla złagodzenia pocałował ją w rękę. — Tylko zaproście mnie na wesele.
 — Czekaj tatka latka, jak kobyłkę wilcy zjedzą — wybuchnęła rozżalonym głosem. — Jegomość podkomorzy napisał Marcinowi, że możemy jeszcze poczekać.
 — Bo i możecie, takie żółtodzioby, trzeba wam dodać dyrektora.