Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Nil desperandum.djvu/87

wiedziała co odrzec, on zaś pospieszył wyjaśnić, jako musi jechać.
 — Żeby prosiła Terenia lub Iza, toby waćpan pozostał! — rzuciła obcesowo, lecz dojrzawszy jego nieukontentowanie, szepnęła srodze zasromana:
 — Masz, babo, redutę! znowu strzeliłam jakiegoś bąka! To przez waćpana!
 — To pozwólże mi ślicznych rączek i na pożegnanie daruj przewiny.
 Podała je nie bez wzruszenia, potem rzekła cichutko i dziwnie słodko:
 — Odprowadzę waćpana do bramy!
 Pachołek wiódł za niemi konia. Mrok już gęstniał i z minuty na minutę stawało się ciemniej i miało się jakby na deszcz, bowiem niebo przybierało modrawą barwę, na świecie uczyniła się cichość i dymy snuły się nizko pomiędzy drzewami.
 — Mam prośbę — zaczęła lękliwie — weź waszmość Gracza!
 Naturalnie daru nie przyjął i serdecznie za niego dziękował.
 — Koń mocny i ścigły... wyniesie z każdej przygody... zna wojskowy egzercyrunek, można puścić lejce i nie wysunie się z szeregu ani na jedną piędź! — molestowała uparcie. — Weź go waszmość!
 Ale gdy pomimo nalegań odmówił przyjęcia, zagroziła mu żartobliwie:
 — Bo spuszczę Misia i niech waścinemu koniowi wypuści flaki...
 — Pociągnę waćpannę przed trybunał o nastawa-