Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Nil desperandum.djvu/399

w skroniach. Rozpierał ją nadmiar wzruszeń. Duszno jej było i ciasno w tym alkierzu. Żeby tak skoczyć na koń i ponieść się gdzieś, choćby na złamanie karku! Żeby tak wszystką radość wykrzyczeć wichrom, pijaną szczęściem duszę dać na wolę burzom a twarz spieczoną na ostre, lute rózgi deszczów wystawić! Ponosiły ją czucia podobne błyskawicom, lecz stała spłoniona i pełna rzewliwej omdlałości.
 — Czekałam na drodze, skryta za drzewem — wyznała się nagle.
 — Gdzie mi się konie spłoszyły? Już strzelbę gotowałem...
 — I byłbyś mnie waćpan ustrzelił! — zaśmiała się i, aby pokryć wzruszenie, jęła się pytać o ogiera, jakiego mu była posłała.
 — Cudny! Zażywałem go nieraz — wychwalał, rad z tej materyi.
 — A zauważył waćpan, jak w obrotach wojennych zaprawiony? Można mu strzelać między uszami, ani drgnie! I do komendy przyłożony!
 — Wyegzercyrowałaś go waćpanna niczem angielski masztalerz...
 — Mam jeszcze godną klacz i wałachy w sam raz pod siodło. Hodowałam je dla waćpana na okoliczność wojny.
 — Dla mnie! O mój ty klejnocie! — przygarnął ją miłośnie. — Nie imaginowałem, byś o mnie pamiętała. — Tu jął całować gorąco.
 — Myślałam o każdej godzinie — wyznawała się porywczo. — O każdej godzinie! — dodała cichszym