Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Nil desperandum.djvu/243

 — On strasznie nienawidzi arystokratów — ostrzegała, patrząc w inną stronę.
 — — ja właśnie jestem królem amerykańskim! — żartował rozbawiony.
 — Ale, co najmniej, musisz być wicehrabią! — dowodziła z uporem. — Widziałam jednego na szafocie: był do ciebie podobny, obywatelu, jak dwie krople.
 — I Fort przypomina lisa, chociaż po przyjrzeniu wydaje się raczej centkowaną małpą.
 Dziewczyna coś nagle posmutniała.
 — I długo będziesz mieszkał u nas, obywatelu? — pytała z natarczywością.
 — Póki nie wytracą wszystkich arystokratów.
 Uśmiechnęła się i odbiegła. Fruwała jakiś czas po stancyi, niby motyl, okrążając zdala Fort’a, lecz w końcu przysiadła przy nim i coś mu szeptała do ucha, trwożnie spoglądając na Zarębę.
 Poruszył się niespokojnie, bo oczy rudego penetrowały po nim, jakby rozsrożone psy, wyczekujące sposobnej pory.
 — To jeden z angielskiej psiarni Pitt’a! — rzucił wyzywającym głosem.
 Znaczyło, jako publicznie wskazywał go za szpieguna.
 Opanował się jednak i, aby uniknąć burdy, musiał tę obelgę puścić płazem. Podniósł się więc do wyjścia.
 — Muscadin! — zawołał znowu Fort, szczerząc do niego żółte kły.