Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przed świtem.djvu/97

— 93 —

trwogą śpiew: «Kto się w opiekę odda Panu swemu...»
 I rwał się w wichurze, jak przesmutny jęk umierających...
 — Chudziaki! Sieroty! — szepnął Jasiek, patrząc za niemi, i jakiś dziki żal ściskał mu duszę obolałą.
 Powrócił jednak do karczmy już ciemnej i oniemiałej, bo dziewka zgasiła światło i poszła spać, w alkierzu pomilkły śpiewy, tylko dziad nie spał, obliczał z babą jałmużnę.
 — Chuda fara! Dwa złote i dwadzieścia pięć groszy! całej parady... Hm!... niech im ta tego Pan Jezus nie pamięta, a wspomaga...
 Gadał jeszcze, ale Jasiek już nie słyszał. Przytulił się do wygasłego komina, okrył się jak mógł w przeschniętą nieco kapotę i zapadł w kamienny sen...
 Dobrze po północy obudziło go mocne szarpnięcie i światło skierowane prosto w oczy.
 — Hej! brat! Wstawaj! Kto ty taki?... Pasport u ciebie jest?...
 Oprzytomniał natychmiast; dwóch strażników stało przed nim...
 — Pasport u ciebie jest? — zapytał po raz drugi strażnik, potrząsając nim jak snopem.
 Ale za odpowiedź Jasiek zerwał się na ró-