Strona:Władysław Stanisław Reymont - Krosnowa i świat.djvu/307

 — Właśnie przed paru dniami pisali. Podoba ci się ten dom?
 — Dwór to jakiś pański — mówił, oglądając fotografję — skądciś pamiętam.
 Michał na całą odpowiedź podał mu ojcowski list.
 — Kupiłeś całe sto morgów pola ze starym dworem! Wracasz do Polski!
 — Yes! Kupiłem całe sto morgów ze dworem. Moje to teraz.
 Frank siedział chwilę oszołomiony niespodzianką, aż porwał się z krzykiem.
 — Hep! hep! hep! Hurra! Niech żyje Polska! To modrzewski dwór!
 — Pamiętasz go może? Mały byłeś jeszcze, kiedyśmy wyjeżdżali.
 — Miałem z dziesięć lat, ale pamiętam dobrze. Jakże, sadowy Mosiek złapał mnie w malinach i zaprowadził przed dziedzica. Widzę go jeszcze: stary był, siwy i siedział na ganku z długą fają w zębach. Miałem tęgi strach, nie krzyczał i nie wyzywał, tylko mi wsypał kilkanaście cybuchów i kazał puścić.