Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/214

— 214 —

 — Kiej tak, zajrzyjcie jutro po sądach do młynarza, a poredzimy jeszcze, muszę już bieżyć, bo mi kowal sanie podkuwa.
 Odszedł wielce uradowany, myśląc, iż starego kupił tą zwózką i na swoją stronę przyciągnął.
 Juści, młynarz mógł się z dworem godzić, grunty miał nietabelowe i do lasu mu było nic; wójt też siedział na ziemiach poduchownych, kowal toż samo, ale nie on, Boryna! Rachował sobie, że zwózka zwózką, sprawa zaś o las osobno; nim zgoda z dziedzicem nastanie, albo li do wojny przyjdzie, upłynie dość czasu... a co mu szkodzi tamtym przytwierdzać, głupiego udawać, z nimi trzymać, kiej i tak swojego nie daruje przy sposobie, a tymczasem dobrze zarobić te kilkadziesiąt rubli, konie i tak trza żywić i parobka płacić! — uśmiechnął się do siebie, ręce zacierał a mruczał zadowolony.
 — Głupie juchy jak te barany, myślą, że mnie wywiedli w pole kiej ciołaka, głupie.
 Wrócił do kobiet wielce rozradowany, Jagusi w izbie nie było.
 — Gdzież to Jagusia?
 — Świniom ponieśli żarcie! — objaśniła Nastka.
 Pogadywał wesoło, żartował z Jaśkiem, to z Dominikową, a coraz niespokojniej czekał na żonę, bo jakoś długo nie przychodziła, nic nie dał znać po sobie i wyszedł w podwórze. Chłopaki w stodole na klepisku szykowali sanie na jutrzejszą jazdę, bo trza było na płozy włożyć półkoszki i umocować. Obejrzał, pogadał, zajrzał do koni, zajrzał do świń, to do obory —