Strona:Władysław Orkan - Nowele.djvu/148

 — I zatoć Bogu dziękować. A u was ta co nowego?
 — U mnie?... nic nowego.
 — No przecie?...
 — Prawdę mówiąc, stara bieda. A jutro, Bóg wie, co przyniesie...
 — Oj, to jutro, to jutro!... — pokiwał głową podwójci. — E, moze sie mleka napijecie? — zwrócił się do mnie.
 — Z największą ochotą.
 — Tereska! — zawołał przez sień. „W te razy“ weszła jego żona.
 — Tereski nima, posła do siana na bory! — mówiła prędko i głośno.
 — O ratunecku! — zawołała, zobaczywszy mnie — przecie nas pon choć roz odwiedzi!... Tele casy być tak niedaleko i nie przyjść!... Spodziewali my sie pana w tamtą niedzielę, umyślnie kupiłach chleba, cekaliśmy, a tu nic... Myślimy, cy sie pon zgniewoł na nas, cy co?...
 — No nie godoj, ino dej mleka! — przerwał jej mąż.
 — E, jakiez panic woli: maślonkę, cy słodkie? — spytała szybko.
 — Maślankę, maślankę!
 Zamieszała w maślniczce, nalała do białego garnuszka. Wychyliłem jeden za drugim.
 — Smakuje panicowi? — pytała wesoło.