Strona:Władysław Orkan - Herkules nowożytny.djvu/147

ski... A ja, przyznam się panu, mam takie dziś uczucie, jakby ten ogień we mnie zgasł... jakby go ktoś nogami zadeptał...
 — Skądże to dziś u pana...
 — Czuję próżnię... podczas kiedy tam czulem pustkę i żar. Och, tam!...
 — A taką piękną pieśń niedawno wyśpiewał pan o sępie... Talent pański wciąż rośnie...
 — Tak... „musi zginąć w życiu, co ma ożyć w pieśni“. Pij, przyjacielu!... Cichutko tu, zacisznie...
 — Ale cóż powiedzą goście... Irys...
 — Co nas to — do cholery... Pijmy!
 Nachodziła go szczerość warszawska.
 — Słuchaj, bracie... Kochałeś się w Irys... Nie zaprzeczaj. Mówiła mi o pewnym malarzu... znaczy się: o tobie... Och, czemuś ty wtenczas... Znasz dolinę Strążyską?
 — Nie.
 — Wszystko jedno. Winszowałbym dziś tobie...
 Obaj my, bracie, nieszczęśliwi... Wypijmy „Bruderschaft“!
 Piją. Prometeusz w rozczuleniu:
 — Widzisz (wskazuje salę), tam jest „to, co nas pożera“... A ja czułem... Pamiętaj, nie chodź do doliny Strążysk!
 — Cóż tam jest?
 — Tam... kiedyś... krążył mój sęp...
 — Więc nie na Kaukazie?