Strona:Władysław Orkan - Herkules nowożytny.djvu/136

 — Co cię ludzie obchodzą?
 — Teraz mniej... I to mię również niepokoi.
 — Ach te niepokoje wieczne?... Zabij je w sobie, zniszcz, odpędź — nie daj do serca przystępu...
 — Hm... — tak powinien mówić mój wróg.
 — No nie! Ja tak tylko... Nie myślałam wcale... Promuś!
 Zesmutniał i zwiesił głowę (Dlaczego znowu „Promuś“?)
 — Mówiłam ci przecież, że chętnie pójdę z tobą — tam i wszędzie, gdzie zechcesz. Ale jeżeli miałabym ci być kulą u nogi, wolałabym... wolałabym...
 — No, Iryś... cóż znowu... skądże to przypuszczenie?... Łzy? Na Boga, lry... bo zcałuję.
 — Ja tak góry kocham (przez ciebie), a ty mi ciągle wyrzucasz...
 — Nic nie wyrzucam.
 — Z ludźmi pozrywałam (dla ciebie) i u nikogo nie bywam...
 Prometeusz zdziwił się tym jej słowom, zastanowił się nieco, lecz wnet wątpienie jego się rozwiało, gdy pomyślał: „Musi tak być zaiste, skoro tak mówi. Zapewne już u nikogo nie chce odtąd (ze względu na niego) bywać“. Z wdzięcznością rzekł:
 — Dziękuję ci. Nie wymagam przecie, Iry, że-