Strona:Władysław Orkan - Herkules nowożytny.djvu/135

 — Iry...
 — Bo pocóż wracałbyś do tego, co cię żarło.
 — To jest rzecz... widzisz, trudno wytłomaczyć... Coś każe dawać się w ofierze... jakaś odpowiedzialność wobec trybunału, który jest jakoby wewnątrz nas — i sądzi... Nigdzie ucieczki od tych sądzących oczu...
 — Ucieknij, schroń się ku mnie...
 — Tak... gdy w twoje jasne oczy patrzę, tracę ten wzrok sądzący... Lecz wstaje znów niepokój we mnie, jakby jakoweś zawinienie...
 — To nerwy, wierz mi, to tylko nerwy. Zżarła cię ta męka, ten... ten... sęp!
 — I wiesz... Hm, spowiadam się tobie, jak duszy swej...
 — Twoja! — rzekła ciepło, przytulając się wdzięcznie ku niemu.
 — Jest jeszcze jedno, co mię niepokoi... Nie czuję już w sobie tego żaru — od ognia, który bogom wydarłem...
 — To ten ogień, co z Olimpu?...
 — Tak — miałem go w sercu...
 — Toż to piekło!
 — Piekło i raj... Wszak to ogień boski. Trwożę się, żeby nie zgasł...
 — Nie zgaśnie, jak ci o to chodzi...
 — Na pustce rozżarza się, jakoby od wiatru, a pośród ludzi przygasa, a przecie ja go dla ludzi...