Gnezi Gaudentium S. Adalberti germanum, consecrari archiepiscopum fecit, eique tres alios episcopos in tribus locis d est Slazcholberg, Crakowe, Wortizlawo ordinatos subiecit«. Z przytoczonego ustępu, tudzież z wyrażeń Thietmara wnosić należy, że oprócz poznańskiego biskupstwa wszystkie inne dopiero wtedy zostały założone. Thietmar, ile razy wspomina o ordynacyi biskupów, stara się być zawsze dokładnym, i tak pisząc o utworzeniu metropolii magdeburskiej, zaznacza, którzy z poddanych jej biskupów jeszcze przed utworzeniem arcybiskupstwa byli konsekrowani, podobnej różnicy zaś nie robi wcale między biskupami Kołobrzega, Wrocławia i Krakowa. Nadto podaje, że w Gnieźnie Ottona przyjmował tylko Unger i nikt więcej z biskupów, a więc w Polsce oprócz niego żadnego innego biskupa nie było, bo inaczej z pewnością przy tak ważnej uroczystości byłby Ungerowi towarzyszył. Wreszcie wyraźnie podnosi tensam kronikarz, że Ungerowi cała podlegała Polska »cuius diocesi omnis hæc regio subiecta est« (IV. 28) i że on sam tylko sprzeciwiał się uszczupleniu swej dyecezyi[1]. Taksamo wyrażają się Annales Magdeb. (MG. SS. XVI. str. 159) w słowach »nam tota hæc provincia unius Poznaniensis episcopi erat parochia« a więc trudno przypuścić, aby w Polsce przed zjazdem gnieźnieńskim istniały już inne jakie
- ↑ Taksamo pojmuje to miejsce z Thietmara i Giesebrecht, Gesch. der deutsch. Kaiserz. I. str. 732, podczas gdy Zeissberg, Ueber d. Zusammenkunft Kaiser Ottos l. c. str. 325 uw. 43 sądzi, że Thietmar mylnie rzecz przedstawił, bo w pierwszym rzędzie chodziło o zezwolenie arcybiskupa magdeburskiego i że do niego należy ową wiadomość o sprzeciwianiu się odnieść. Zdaniem naszem nie można odmawiać w tem miejscu wiarygodności Thietmarowi. gdyż Giziler posiadał powody ważne, aby się na pierwszy plan w tej sprawie nie wysuwać, wolał więc zachowując się biernie, Ungera skłonić do protestowania, jeśli w ogóle protest taki miał rzeczywiście miejsce.
