Strona:Władysław Abraham - Organizacja Kościoła w Polsce do połowy wieku XII.pdf/67

Ta strona została przepisana.

Kołobrzega na Pomorzu^[1]. Wtedy też równocześnie określono granice biskupstwa poznańskiego, obejmującego dotąd całą Polskę, lecz Ungera, który się nie godził na uszczuplenie swych praw, pozostawiono i nadal w związku metropolitalnym magdeburskim. O owem rozgraniczeniu wszystkich pięciu dyecezyi wspominają wyraźnie najlepiej powiadomione Annales Magdeb.^[2], i Gesta archiep. Magdeb.^[3] mówiąc o Ottonie, że Polskę na pięć podzielił biskupstw: »Hanc ergo (Poloniam) ... iste imperator in quinque dividens episcopatus, in ipsa urbe

↑ Thietmar IV. 28. Nec mora fecit ibi archiepiscopatum... — committens eundem prædicti martyris fratri Radimo eidemque subiciens Reinbernum Salsæ Colbergensis ac ecclesiæ episcopum, Popponem Cracuaensem, Johannem Wrotislaensem, Ungero Posnaniensi excepto.
↑ MG. SS. XVI. str. 159.
↑ MG. SS. XIV. str. 390. Mylnie przedstawia owo urządzenie biskupstw w Polsce Żukowski (l. c. str. 33 i 34) opierając się na zapiskach Annal. Hildesh. Annales Altah. i Vita Meinverci, że Otto na synodzie w Polsce »septem episcopia disposuit« Żukowski wyjaśnia to miejsce tak. że Otto III. uporządkował, ułożył lub ugodził 7 biskupstw. t. j. oprócz polskich, misnijskie i praskie a nie ufundował nowych dyecezyi. Pominąwszy, że zbyt subtelne tłómaczenie jednego słowa, nie może być wystarczającą podstawą do przyjmowania interpretacyi autora, wnioskom jego sprzeciwia się nadto i wzgląd, że jeśli chodziło tylko o ułożenie spraw między biskupstwami, to należałoby było wciągnąć jeszcze i arcybiskupa magdeburskiego i mogunckiego jako metropolitę Pragi. Okoliczność, że Giziler był wtedy zasuspendowanym, nie może wchodzić w rachubę, bo tu nie o jego osobę lecz o metropolię jako taką chodziło. Z powyższemi zapiskami zgadza się i Annalista Saxo (MG. SS. VI. str. 644), lecz musimy wiadomości te przyjąć za błędne, które powstały później znacznie, kiedy Polska rzeczywiście 7 biskupstw posiadała. Jak źle wyżej wymienione źródła były poinformowane, świadczy najlepiej fakt, że pomięszały zupełnie Polskę z Czechami.

[1] Thietmar IV. 28. Nec mora fecit ibi archiepiscopatum... — committens eundem prædicti martyris fratri Radimo eidemque subiciens Reinbernum Salsæ Colbergensis ac ecclesiæ episcopum, Popponem Cracuaensem, Johannem Wrotislaensem, Ungero Posnaniensi excepto.

[2] MG. SS. XVI. str. 159.

[3] MG. SS. XIV. str. 390. Mylnie przedstawia owo urządzenie biskupstw w Polsce Żukowski (l. c. str. 33 i 34) opierając się na zapiskach Annal. Hildesh. Annales Altah. i Vita Meinverci, że Otto na synodzie w Polsce »septem episcopia disposuit« Żukowski wyjaśnia to miejsce tak. że Otto III. uporządkował, ułożył lub ugodził 7 biskupstw. t. j. oprócz polskich, misnijskie i praskie a nie ufundował nowych dyecezyi. Pominąwszy, że zbyt subtelne tłómaczenie jednego słowa, nie może być wystarczającą podstawą do przyjmowania interpretacyi autora, wnioskom jego sprzeciwia się nadto i wzgląd, że jeśli chodziło tylko o ułożenie spraw między biskupstwami, to należałoby było wciągnąć jeszcze i arcybiskupa magdeburskiego i mogunckiego jako metropolitę Pragi. Okoliczność, że Giziler był wtedy zasuspendowanym, nie może wchodzić w rachubę, bo tu nie o jego osobę lecz o metropolię jako taką chodziło. Z powyższemi zapiskami zgadza się i Annalista Saxo (MG. SS. VI. str. 644), lecz musimy wiadomości te przyjąć za błędne, które powstały później znacznie, kiedy Polska rzeczywiście 7 biskupstw posiadała. Jak źle wyżej wymienione źródła były poinformowane, świadczy najlepiej fakt, że pomięszały zupełnie Polskę z Czechami.

[1]

[2]

[3]