Strona:Verner von Heidenstam-Hans Alienus.djvu/64

świątynie odbite w wodzie i pasterza, grającego w cieniu drzew na fletni. Na dywanie ustawili fotel, zwrócony ku środkowi pokoju.
 Hans powiedział:
 — Wieczory, w które się spotykać mamy, nazwiemy wieczorami związkowemi i za każdym razem jedno z nas zasiędzie w złoconym fotelu, by podjąć swobodną a miłą rozmowę na temat różnych spraw życia. Czy zgoda?
 Wszyscy uznali projekt, a biegający coraz to szybciej Almerini zacierał z zadowoleniem małe, chude rączki.
 — Pierwszego wieczoru tobie, Hansie, przysługuje fotel! — powiedział. — Ale czekajże. Nie mogę znieść, byś zasiadł w zwykłym, współczesnym stroju. Mam w szafie płaszcz pielgrzyma, w którym ojciec mój odbył pielgrzymkę do Grobu Świętego. Jest on biały, nie zaś brunatny. Weź go na ramiona, a za każdym razem wystąpi w nim przewodniczący zebrania.
 Wyszedł ostrożnie i cicho, by nie zbudzić śpiącego jeszcze w jadalni Jasona, a wróciwszy, zarzucił płaszcz na Hansa i z pewną uroczystością posadził w złoconym fotelu.
 — A teraz zacznijmy od początku, Hansie! — rzekł Włoch, kreśląc w powietrzu wielkie koło. — Czy możesz się dopatrzyć sensu w tem wszystkiem?
 — Cóż masz na myśli?
 — Całe życie. Powiadają, że jest to walka o byt.
 — Byt nie jest sam w sobie większem od niebytu szczęściem, nie może tedy wabić do życia. Życie to czyn i warunkiem jego jest pożądanie.
 — Tedy życie musi być walką o pożywienie!