Strona:Urke-Nachalnik - Gdyby nie kobiety.djvu/227

 Aniela ze łzami w oczach błagała matkę, by poinformowała się u sędziego śledczego — co się stało z Jankiem.
 I dowiedziała się...
 — Klawy Janek — oświadczyła hrabina Anieli. — popełnił samobójstwo.. Nie żyje!..
 Trudno opisać rozpacz Anieli. Usychała z tęsknoty. W ciągu kilku dni zmieniła się nie do poznania.
 Znów minęły dni i tygodnie.
 Pewnej nocy hrabina weszła do pokoju córki by sprawdzić, czy śpi. Aniela pogrążona w myślach nie zauważyła matki... Wspominała umarłego ojca, którego grób odwiedzała codziennie oraz Janka, który skończył tak tragicznie...
 — W ciąż myślisz o nim... — oparła hrabina dłonie na głowie córki.
 — Tak — mamo — zerwała się Aniela z miejsca — Nie mogę go wydrzeć ze swego serca... We śnie i na jawie mam go przed sobą.
 — Zapomnij dziecko. Z tamtego świata nie ma powrotu.
 W tej samej chwili rozległy się za oknem podejrzane szmery. Amiela przerażona przytuliła się do matki. Okno się rozwarło i ukazała się twarz Janka.
 Hrabina nawpół przytomna upadla na stojące w pobliżu krzesło. Aniela rozwarła szeroko oczy i stanęła jak skamieniała.
 — Anielo!..
 Janek wskoczył przez okno do pokoju.
 — Co się ze mną dzieje? Czy śnię?
 — To nie sen, najdroższa — zawołał Janek i porwał Anielę w ramiona.
 — Ach — gdyby nie kobiety!..
 Po chwili ukazała się w oknie twarz Krygiera.
 — Janku prędzej, szkoda czasu.
 — Uciekłeś? — zwróciła się Aniela do Janka.