Ta strona została przepisana.
Tatry.
Wspaniałe i wielkie tatrzańskie szczyty
Samotnie spiętrzone aż pod błękity,
Że w dziełach cudowny Stworzyciel głoszą,
A ludziom z niebiosów wieści przynoszą.
Samotnie spiętrzone aż pod błękity,
Że w dziełach cudowny Stworzyciel głoszą,
A ludziom z niebiosów wieści przynoszą.
Tu Boże słowo spoczęło w granicie,
Wzniosłość i piękność stanęły na straży;
Tu dawna sława ma skalne powicie,
A duch przeszłości sam dziś gospodarzy.
Po wzniosłych szczytach runy skalistemi
Spisane dzieje poświadczają ninie,
Że pokąd Tatrów starczy na tej ziemi,
Pamięć jej dziejów póty niezaginie.
