Ta strona została przepisana.
Głos zaś niemiły od równin gdzieś leci,
I wprost w komnaty biesiadne się wkrada,
Głos wydobyty z piersi biednych kmieci[1]
Taki potężny jak polska gromada:
„Co podniósł człowiek na swoją obronę,
To nazbyt słabe, kiedy Bóg nie strzeże;
Nie ufaj królu w tę mocną zasłonę,
Nie ufaj królu w te Czorsztyńskie wieże.“
Wieszcze dla króla snać było wołanie,
Bo rychło uszedł z tąd w ościenne kraje;
Czorsztyn zdarł z siebie świąteczne ubranie,
I gniewnie wyrzekł: Ma świetność ustaje.
. . . . . . . . . .
. . . . . . . . . .
Bywało cudne zbroje tu błyszczały,
W bojach przywykłe pisać swoją chwałę;
Niemi to rycerz odważny — zuchwały,[2]
Światu okazał co wieczne i trwałe.
- ↑ Aluzya do nastąpić mającego ślubu sławnego, w rok później po ukryciu się w Czorsztynie, który to ślub uczynił Jan Kaźmierz we Lwowie dnia 1. Kwietnia 1656 r; wyrzekając przed ołtarzem Bogarodzicy następne słowa: „Ślubuję Bogu i przeczystej jego Matce, Bogarodzicy dziewicy, iż wszelkiego starania dołożę Ja z mojemi senatorami i radcami, ażeby w całem Mojem królestwie, włościanie zawsze sprawiedliwemi cieszyli się prawami.“ Jakże to dawno przemyśliwali królowie polscy nad poprawą nieszczęsnej doli swoich poddanych, idąc za popędem serca, i kierując się sprawiedliwością!
- ↑ Zawisza Czarny będąc panem dziedzicznym zamku Czorsztyna zginął, walcząc przeciw Tur-kom, w bitwie pod Gołubiem r. 1420. Przydomek Czarnego od czarnej zbroi pochodzi; którą nosić był nawykły. Roku pańskiego 1410 walczył on, w pamiętnej bitwie pod Grunwaldem i Tannenbergiem dnia 22⁰ lipca razem z Janem i Farurym Grabowskiemi, Kalskim, Malskim, Dobkiem, Broglewskim, Grzymałą, Skarbkiem, i przyczynił się stanowczo do wygranéj tak, że wielki Mistrz Ulryk de Jungingen razem z 40000 krzyżaków zasławszy pole bitwy trupem, już więcej się nieodrodził zbrojno i wojskowo w następcach swoich, na postrach jak bywało i plagę otworem stojącej Polski.
