Strona:Taras Szewczenko - Poezje (1936) (wybór).djvu/71

 Niema prawdy, nie wyrosła,
 Krzywda wybujała...

 Rozeszli się Hajdamacy,

100 

 Gdzie dola pognała:
 Kto do domu, kto w dąbrowę
 Z nożami w cholewach
 Kończyć Żydów. Tak i dzisiaj

 Sława szepcze w śpiewach.

105 

 A tymczasem Sicz prastarą
 Zrujnowały wrogi;
 Kto nad Kubań, kto za Dunaj;
 I tylko porohy

 Pozostały pośród stepu,

110 

 Syczą, zawywają:
 „Pochowano dziatki nasze
 I nas rozrywają”.
 Ryczą sobie, ryczeć będą,

 Dola ich minęła

115 

 I na wieki Ukraina,
 Na wieki zasnęła.

 Odtąd w bujnej Ukrainie
 Żyto zielenieje;

 Nigdzie jęków, dział nie słychać,

120 

 Wicher tylko wieje,
 Naginając wierzby w gaju
 I burzan wśród pola.
 Wszystko zmilkło — niechaj milczy:

 Taka Boża wola!

125 

 Czasem tylko gdzieś wieczorem
 Ponad Dnieprem, w gaju,
 Idą starzy Hajdamacy,
 Idąc zaśpiewają:

 „U naszego Hałajdy chata na pomoście,

130 

 Graj, morze! dobrze, morze!
 Dobrze będzie, Hałajdo!”