Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 85.djvu/5

—   2369   —

 Robert miał zaledwie piętnastu żołnierzy. Pod ogrodem kazał im rozwinąć się dokoła płotu w wyciągnięty szereg, aby nikt nie mógł ujść.
 Z wnętrza klasztoru rozległ się brzęk broni. Maksymilian, obudzony hałasem, wyszedł z namiotu. Ujrzał postać, idącą wprost ku niemu.
 — Co...
 — Pst! Na miłość Boską, cicho, cicho! — szepnął Robert, a poznawszy Maksymiliana, dodał: — Najjaśniejszy Panie...
 — Tak, to ja, — rzekł cesarz również szeptem. — Czego pan sobie życzy?
 — Chcę Waszą Cesarską Mość ratować. Proszę za mną!
 — Ratować? Kimże pan jest? Cóż się stało?
 — Jestem porucznik Robert. I...
 — Pan? Jakże się pan dostał do miasta?
 — Velez wdarł się do Queretara dzięki zdradzie. Błagam Waszą Cesarską Mość, aby poszedł za mną jak najśpieszniej!
 — Wielki Boże! Dokądże to?
 — Wydostaniemy się z miasta przez furtę wypadową. Droga jeszcze swobodna. Za minutę może być za późno.
 — Cóż potem?
 — Mamy szereg przyjaciół. Skoro miniemy furtę, nic już Waszej Cesarskiej Mości grozić nie będzie.
 Maksymilian nie odpowiedział. Był oszołomiony tym, co usłyszał.
 — Na miłość Boską, błagam, niech Wasza Ce-