Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 85.djvu/4

—   2368   —

 — Tak, generale.
 — Chodźcie więc!
 — Ruszyli we dwójkę ku grupie dwustu żołnierzy i stanęli na czele.
 Niebo jarzyło się od gwiazd. A przecież powinny były skryć się za chmurami, aby nie patrzeć, jak przeniewierstwo i zdrada triumfują nad wiernością..
 Dotarli do furty wypadowej. Była przymknięta. Velez nachylił się nieco i ruchem powolnym, ostrożnym wsunął głowę do sklepienia.
 — Sennor! — zawołał stłumionym głosem.
 — Generale! — odpowiedział ktoś z szeptem.
 — No i cóż? — Wszystko w porządku. Śpią. Nie przeczuwają nawet, jakie ich czeka przebudzenie.
 — Gdzie cesarz?
 — Udał się już dawno do sypialni. Doskonale się stało, żeśmy wybrali czas północy. Tuż przed świtem miał się odbyć generalny atak.
 — Byłoby nam nie na rękę. A więc poprowadzicie nas?
 — Tak.
 — Niech stu ludzi wejdzie do wnętrza klasztoru.
 — A reszta?
 — Pozostawiam ich na górze.
 — A więc naprzód!
 Wyciągnął szablę z pochwy, wziął w lewą rękę pistolet. Potem cały oddział z Lopezem i generałem na czele zaczął się skradać naprzód.
 Po chwili rozdzielono się.