Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 80.djvu/9

—   2233   —

 Gerard nie dawał za wygraną. Otworzył drzwi do kuchni i rzekł:
 — Ależ bucha jasnym płomieniem! Przyniosę swoją ćwiartkę mięsa. Sennorito Rezedillo, czy będzie pani łaskawa ją przyrządzić?
 Stary rzucił w kierunku córki groźne spojrzenie; chciał, aby odmówiła. Ale Rezedilla podniosła się z krzesła i rzekła:
 — Nie mogę odmówić, sennor, choć muszę przyznać, że mi żal naszej pieczeni.
 W pokoju nastała cisza. Gerard znał naturę i przyzwyczajenia starego. Wiedział dobrze, że Pirnero nie wytrwa w milczeniu. Nie omylił się. Po pięciu minutach oberżysta zaczął skakać na stołku!
 — Podła pogoda.
 Gerard nie odpowiedział. Pirnero powtórzył więc:
 — Podła pogoda!
 Skoro i teraz nie odpowiedział, odwrócił się i zawołał:
 — No?
 — O cóż chodzi? — zapytał Gerard z uśmiechem.
 — Podła pogoda. Co za upał!
 — Można wytrzymać.
 — Można? Do kroćset! Możecie sobie wyobrazić większą posuchę?
 — Owszem. W Liano estacado były większe posuchy.
 — Może. Ale dla naszej okolicy jest to klęska.