Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 80.djvu/7

—   2231   —

 Wyrwała ręce z jego dłoni, oplotła mu szyję ramionami i zawołała:
 — Nie chciałem, aby widział, jak cię kocham, z jakim utęsknieniem na ciebie czekałam!
 Mocny Gerard ledwie się powstrzymywał od wybuchu radości. Otoczył ją ramionami, przyciągnął do siebie i zapytał głosem, drżącym ze szczęścia:
 — A więc to prawda?
 — Tak — powiedziała, kładąc mu głowę na piersi. — Możesz w nią uwierzyć.
 — Rezedillo moja! — przytulił ją mocniej. Po chwili odnalazły się ich usta i utonęli w długim pocałunku.
 — Kochasz mnie więc, myślałaś o mnie? — szepnął.
 — Myślałaś o zwykłym, biednym strzelcu.... O obcym, złym człowieku, który w ojczyźnie swej był....
 — Nie mów już o tym nigdy! Bóg ci przebaczył! Bóg da ci szczęście!
 — Ale co powie twój ojciec?
 Na pięknej jej twarzy pojawił się figlarny uśmiech.
 — Boisz się go?
 — Prawie.
 — Sławny strzelec boi się starego Pirnera?
 — Tak — powtórzył z uśmiechem.
 — Niechże i tak będzie! Nie jesteś przecież sam. Znajdziesz we mnie oparcie. Zresztą, ojciec jest w tobie formalnie zakochany.
 Przed chwilą oświadczyłem ojcu, że mam za-