Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 80.djvu/6

—   2230   —

 — Czy masz mi za złe, sennorita, że ośmieliłem się przyjść?
 — Nie — szepnęła.
 — Ah, płakała pani?
 — Trochę — rzekła cicho, uśmiechając się przez łzy.
 — Gdybym znał przyczynę tych łez.....
 Nie odpowiedziała. Ciągnął więc dalej:
 — Gdy przybyłem, była pani na dole?
 — Tak.
 — I uciekła pani. Teraz zaś nie mówi pani ani słowa.
 — Cieszę się, żeś przybył, sennor!
 — Naprawdę? — zapytał, ujmując jej dłoń.
 — Tak. Cieszę się bardzo.
 — A jednak uciekła pani? Przede mną, czy tak?
 — Tak — przyznała z wahaniem.
 — Dlaczego?
 — Nie chciałam, aby mnie pan zaraz zobaczył, bo, bo... Niech mi pan pozwoli nie odpowiedzieć!
 Gerard spojrzał na nią badawczo.
 — Dałbym jednak wiele, aby usłyszeć tę odpowiedź. Sennorita, błagam, niech pani powie!
 Pochyliła główkę i rzekła nieśmiało:
 — Nie byłam przecież sama.
 — Nie była pani sama? Jak to mam rozumieć?
 — Ojciec był na dole.
 Ogarnęło go jakieś radosne przeczucie. Pochylił głowę.
 — Dlaczegoż nie chciała pani, aby ojciec był świadkiem naszego przywitania?