Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 77.djvu/21

—   2159   —

ki kąt, jeszcze ciemniejszy, niż pogrążona w mroku uliczka. Sępi Dziób skradał się bezszelestnym krokiem doświadczonego znawcy sawany. W pewnej chwili wydało mu się, że słyszy za rogiem jakieś szmery.
 Zaciekawiony, podszedł bliżej. Bystrym okiem dojrzał na ziemi jakąś masę, która starała się poruszać. Pochylił się, trzymając nóż w kieszeni, leżał bowiem przed nim postać półnaga, związana, skneblowana; obok niej zawiniątko z rzeczami.
 Stary trapper wyjął tymczasem leżącemu człowiekowi knebel, jednak na wszelki wypadek pozostawił więzy. Chciał się przede wszystkim upewnić, kogo ma przed sobą.
 — Hej, przyjacielu, coście za jeden? — mruknął.
 — Mon Dieu! — jęknął zapytany. — Co za szczęście, że mogę znów oddychać.
 — Cóż mnie obchodzi wasz oddech? Chcę wiedzieć, kim jesteście?
 — Ach, jestem oficerem francuskim. Nazywam się kapitan Durand.
 — Opowiadajcie to komu innemu! Oficer francuski nie dałby się tak łatwo napaść i związać.
 — Dostałem nagły cios w głowę, to też straciłem przytomność.
 — Tak. Oto skutki przytomności w głowie, zamiast w pięściach. Rozebrano was nawet. W jakimże to celu?
 — Tego nie wiem. Zwolnijcie mnie, proszę, z więzów!