Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 72.djvu/5

—   2005   —

Jestem przeświadczona, że będą o nim mówić. Ale, drogi Robercie, co zamierzasz począć z tymi kejnotami?
 — Zapytał mnie już o to pan kapitan — rzekł z uśmiechem.
 — I coś mu odpowiedział?
 — Powiedziałem, że chciałbym je podarować naszej różyczce leśnej.
 Wszyscy się roześmieli. Różyczka znowu oblała się purpurą, a Roseta, jej matka, zapytała:
 — A cóż odpowiedział ten poczciwy, stary wojak?
 — Hm, powiedział, że nie powinienem sobie obiecywać rodzynek, gdyż nie jestem tym, który, mógłby coś podarować Różyczce.
 — Miał chyba to na myśli, że takiego skarbu nie powinno się ofiarować nikomu, lecz dobrze strzec. Będziemy wszyscy nad nimi czuwali.
 Kiedy Robert znalazł się w swoim pokoju, cichutko zapukano do drzwi. Różyczka wsunęła główkę.
 — Robercie, czy naprawdę chciałeś mi to podarować?
 — Tak, Różyczko, — odpowiedział.
 — Przechowuj klejnoty starannie, bo później będę je musiała wziąć.
 — Nikt inny, tylko ty.
 Mówiąc to, uchwycił jej główkę i trzymał mocno. Usta ich spotkały się w krótkim pocałunku. Różyczka szepnęła:
 — Kapitan Rodowski jest starym niedźwie-