Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 72.djvu/3

—   2003   —

 — Niech pan idzie za mną — prosił tonem pełnym szacunku.
 Zaprowadził go do pokoju, w którym już stał minister.
 — Dla pana jestem zawsze obecny, panie poruczniku. Oddał pan znowu cenną usługę państwu. Naskutek depeszy pańskiej zatrzymano owego Rosjanina. W kapeluszu jego znaleziono dokumenty takiej wagi, że może pan być pewny naszego podziękowania. Ale jakże pan doszedł tej tajemnicy?
 — Zanim odpowiem na to pytanie, pozwoli mi pan wręczyć nowe dokumenty.
 — Podejmuję teraz gości i nie mam czasu na czytanie, ale przejrzę nagłówki. — Ach!
 Rozwinął pierwszy dokument; nie ograniczył się do nagłówka. Przeczytał uważnie, po czym sięgnął po drugi arkusz.
 — Ale, panie poruczniku, pytam pana, skądże pan wpadł na to?
 — Kapitan Shaw, który zbiegł, oddał je do przechowania pewnemu bankierowi Walnerowi z Poznania, ten zaś przekazał mi je, skoro go ostrzegłem.
 — Ale znał treść dokumentów?
 Oczy wielkiego człowieka tak ostro wpatrzyły się w Roberta, że ten nie mógł skłamać.
 — Ekscelencjo, ten człowiek nie żyje...
 — Samobójstwo? — zapytał domyślny minister.
 — Tak.
 — Opowiadaj pan prędko!