Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 72.djvu/2

—   2002   —

 — Nie oszalałem, a jednak podaruję te klejnoty. Różyczka dostanie ten cały skarb.
 — Różyczka? Hm, ta myśl jest niezła. Ale czemu właśnie ona?
 — Gdyż ona jedna jest tak piękna i dobra, że może nosić takie skarby.
 Oczy jego zabłysły, co zwróciło nawet uwagę starego kapitana, który w sprawach sercowych był ciemny jak tabaka w rogu. Uśmiechając się, zagroził palcem:
 — Ty, zdaje się, jesteś zakochany, człowieku! Nie wyprawiaj głupstw. Jeśli już koniecznie chcesz się unieszczęśliwić, to wyszukaj sobie innego frasunku. Różyczka leśna nie jest dla ciebie. Rośnie za wysoko.
 — Drogi opiekunie, mogę się po nią wspiąć.
 — Tak, — roześmiał się starzec — taki porucznik może się wdrapać aż na same niebo; wiem po sobie — kapitan i nadleśniczy, pożal się Boże! A zatem, rób z tym kramem, co ci się żywnie podoba, ale nie obiecuj sobie zbyt wielkich rodzynek i pozostaw w spokoju różyczki. Miarkuj to sobie!
 Najbliższym pociągiem Robert wrócił do stolicy. Towarzyszył mu Ludwik. Przybyli wieczorem. Mimo później pory, natychmiast z dworca pośpieszył do ministra.
 Okna były jeszcze oświetlone. Minister przyjmował gości. Odźwierny chciał Roberta zatrzymać, ale porucznik wyminął go szybko i skoczył na schody. Podał służącemu wizytówkę.
 Kamerdyner wrócił po chwili.