Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 66.djvu/16

—   1848   —

natężał słuch, napróżno usiłując uchwycić jakiś dźwięk, drzwi otworzyły się bez szmeru i wszedł Zorski, a za nim ośmiu towarzyszy.
 — Czy pan jesteś sennor Hilario?
 Doktór Hilario zerwał się i odwrócił. Był tak przerażony, że dopiero po pewnym czasie mógł dobyć głosu.
 — To ja. Kim jesteście?
 — Wkrótce się pan dowie.
 Mówiąc to’ Zorski wszedł do pokoju, a za nim pozostali. Oczy starca wpiły się z niekłamanym przerażeniem w olbrzymią postać Polaka. Czy istotnie ważyłby się podjąć walkę z tymi ludźmi, uzbrorojonymi od stóp do głów?
 Skoro drzwi się zamknęły, Zorski zapytał:
 — Czy jest pan sam, sennor?
 — Tak.
 — Nikt nas nie podsłucha?
 — Nikt.
 — No dobrze; chcę panu oznajmić, że mam do sennora prośbę.
 Zorski mówił tonem życzliwym, który uspakajał Hilaria.
 — Powiedz mi pan przede wszystkim, czy byłeś uprzedzony o naszym przybyciu?
 — Nie. Kto miał mnie uprzedzić? Czy nie przybyli do was wczoraj wieczór pewien pan i pani?
 — Nie.
 — Nazwiskiem Cortejo?