Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 64.djvu/4

—   1780   —

polu rozlegały się jeszcze odosobnione strzały. Niedźwiedzie Serce podszedł do Zorskiego, który stał przy wejściu.
 — Zwycięstwo — zameldował z właściwą sobie zwięzłością.
 — Czy uciekł który z wrogów? — zapytał Zorski.
 — Zaledwie kilku.
 — Niech sobie drapie! Zemsta była dosyć krwawa.
 — Czy sennor Arbellez żyje?
 — Tak. Pójdziemy do niego.
 Przyłączył się do nich Bawole Czoło. Nie napomknął nawet o incydencie z przyczyny rannego Meksykanina. Udali się do piwnicy, gdzie znaleźli zwolnionych jeńców pod opieką Miksteków, których posłał Zorski.
 Bawole Czoło ukląkł przy Arbellezie.
 — Czy zna mnie pan, sennor? — zapytał.
 Hacjendero skinął głową.
 — Czy bardzo pan cierpi?
 Jęk, który wydobył się z piersi starca, był wymowniejszy, aniżeli słowa. Okrutnie musiał cierpieć.
 — Wielu odważnych Miksteków zostało rannych w bitwie, oświadczył Zorski — ale nade wszystko pomoc lekarska należy się sennorowi Arbellezowi. Zanieśmy go do jakiego wygodnego pokoju!
 — Ja będę go pielęgnowała — rzekła Maria Hermoyes. — Nie spocznę, dopóki nie wróci do sił.
 Zorski pośpieszył naprzód, aby znaleźć odpo-