Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 64.djvu/3

—   1779   —

 — Dobrze. Pomówię z Bawolim czołem!
 — Owszem, pomów, ale nie próbuj przełamywać mojej woli!
 Miksteka podszedł do swego wodza. Zorski, nie zwracając na to uwagi, pochylił się nad rannym, który leżał na ziemi skrwawiony.
 — Powiadasz, żeś żywił jeńców? — zapytał.
 — Tak, sennor, — odpowiedział zapytany. — Dziękuję panu, żeś powstrzymał Indjanina; byłbym zgubiony.
 — O jakich jeńcach mówisz?
 — O tych trzech, którzy leżą w piwnicy. Codziennie przez dziurę dawałem im chleba, wody i świec. Prosił mnie o to jeden z moich towarzyszy, który musiał wyruszyć z Cortejem. Spodziewam się, że pan będzie miał wzgląd na to, sennor.
 Zorski domyślił się, że Meksykanin mówił o tym człowieku, któremu stale zjawiało się oblicze hacjendera, i który, umierając w lesie nad Rio Grande, w ostatnich słowach oświadczył, że dawał jeńcom chleba i wody.
 — Dobrze — rzekł. — Będziesz żył, ale jak tam twojej rany?
 Zorski zbadał go szybko; wynik nie był zły.
 — Nie jesteś ranny niebezpiecznie. Osłabił cię upływ krwi; nałożę ci opatrunek.
 Uspokoił Meksykanina, opatrzył, o ile można było najszybciej, i polecił rannego opiece obu Miksteków, którzy stali z pochodniami w sieni.
 Tymczasem walka dobiegła końca. Ostatni Meksykanie padli. Tylko poza murami, w szczerym