Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 64.djvu/5

—   1781   —

wiedni pokój. Badanie dopiero wykazało, jak starzec bardzo schudł i zwątlał.
 — Pomszczę swego brata Arbelleza — oznajmił Bawole Czoło. — Nikt mi w tem nie zdoła przeszkodzić. Gdzie jest ta, z której rozkazu musiał cierpieć?
 Najlepiej mógł na to pytanie odpowiedzieć Helmer, który właśnie wszedł do pokoju.
 — Leży spętana w pokoju Emmy — rzekł. — Jutro urządzimy nad nią sąd. Przede wszystkim muszę przywitać się z ojcem.
 Helmer nachylił się nad Arbellezem i pocałował go w blade wargi.
 — Oto jest chwila, do której tęskniłem przez długie lata, — rzekł. — Teraz spełniło się moje życzenie, i teraz może się rozpocząć zemsta.
 Arbellez o tyle odzyskał siły, że mógł podnieść rękę. Położył ją na szyi Helmera i odpowiedział szeptem:
 — Niech cię Bóg błogosławi, synu!
 Był zbyt osłabiony, aby jeszcze coś powiedzieć, ale twarz jego mówiła wyraźnie o szczęściu, jakiego doznawał, patrząc na zięcia i myśląc o rychłym spotkaniu z córką. To zespolenie wyrazu szczęścia i boleści było tak wzruszające, że nikt z obecnych nie mógł się powstrzymać od łez.
 Fernando podszedł do Arbelleza i położył mu rękę na czole.
 — Pedro Arbellez, czy znasz mnie?
 Chory natrzał przez kilka chwil na dobrotliwe rysy pytającego, poczem jakby promień słoneczny, rozjaśnił jego twarz.