Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 63.djvu/9

—   1757   —

 — Niestety, berła tego szukał nie na Wschodzie, lecz na Zachodzie. Jego blask zostanie przyćmiony i kości prawnuka, który zginie po krótkim śnie o cesarstwie, nie zostaną złożone w królewskich grobowcach, tylko zgniją w dole jakiejś meksykańskiej miejscowocśi. Daj Boże, abym był fałszywym prorokiem! Ale dosyć z tym! Oto nadchodzi ktoś, kto, zdaje się, chce z panem pomówić.
 Był to Antoni Helmer, Grzmiąca Strzała, Obejrzał się dokoła badawczo i zapytał:
 — Jak długo to potrwa, panie doktorze?
 — Zapewne dwa dni.
 — Ach! A hacjenda del Erina?
 — O tym pomówimy później, mój drogi
 Helmer bawił się rewolwerami.
 — Dopiero później? Czy nie lepiej już pomówić? Słyszałem od Apaczów, że Cortejo zbiegł.
 — Tak, niestety.
 — Pojedzie do hacjendy; tam jest jego córka. Czytaliście jej list, znaleziony u przywódcy. Słyszał pan także słowa konającego. Jestem niespokojny o teścia. Nie mogę czekać dłużej; jadę do hacjendy.
 Zorski się przeraził.
 — Co pan zamierza? Drogi są obwarowane Francuzami. Schwytają pana!
 — Nie sądzę. Pojedzie ze mną Bawole Czoło. Zna wszystkie dróżki; nikt nas nie spotka.
 — Dobrze. Przypuśćmy, że szczęśliwie dotrzecie do celu, a co później?
 — Uwolnimy hacjendera.
 — Wy obaj?