Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 62.djvu/16

—   1736   —

 Sępi Dziób splunął na kapelusz przywódcy.
 — Gdzie wasz wódz? — zapytał.
 — Ja nim jestem! Poza tym, zarzuć pan swoje przeklęte plucie, bo nauczę pana, jak odróżniać spluwaczkę od sombrera, który nosi caballero!
 Rzekomy Anglik wzruszył ramionami.
 — Caballero? Pah! Pytałem o Corteja.
 — Zamordowali go pańscy ludzie. Podczas salwy, znajdował się na rzece i został postrzelony, a może utonął.
 — Szkoda. Chętniebym go powiesił!
 — To właśnie zrobimy z panem. Ale przede wszystkim, jedź pan z nami! Naprzód, sir, bo panu pomogę!
 — Pomóc, w jaki sposób?
 — W ten!
 Przywódca wyciągnął pistolety i przyłożył trapperowi do czoła.
 — Jeśli pan natychmiast nie dosiądzie konia, palnę panu w łeb!
 — Sam zakosztuj kulki! — odparł Sępi Dziób.
 Błyskawicznym ruchem wyrwał pistolet, wymierzył i spuścił kurek. Meksykanin runął z przebitą piersią. Jego kamraci chwycili za broń, aby pomścić śmierć przywódcy, ale już sto strzelb huknęło z zagajnika; stu jeźdźców wypadło z impetem. Napadnięci zostali okrążeni i wytrzebieni zanim zdążyli zemścić się na którymś z napastników.
 — Żaden — odpowiedział Zorski, zbadawszy poległych.
 — Szkoda. Nikt nam nie udzieli wskazówek.