Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 62.djvu/17

—   1737   —

 — Nie szkodzi oświadczył Sępi Dziób. — Wiem wszystko.
 — No, gdzie znajdziemy statki?
 — Tam, gdzie je zostawiłem.
 — Ale gdzie będą wyładowane?
 — Nad rzeką Sabinas, jak uprzednio ułożono.
 — W takim razie nie cały oddział musi jechać dalej.
 — Nie; możecie wrócić.
 — A jeśli nas oczekuje nowa walka?
 — Na pewno nie.
 — Godzę się z Sępim Dziobem — oznajmił Zorski. — Cieszę się, że ta sprawa została załatwiona tak pomyślnie, ale nie podoba mi się to, że Cortejo nie wpadł w nasze ręce. Taki gad zwykle rękami i nogami trzyma się życia. Pragnąłbym przynajmniej znaleźć jego ciało.
 — Poszukajmy! — zaproponował Juarez.
 — Dobrze. Weźmy ze sobą pięćdziesięciu jeźdźców. Pozostali niech wrócą do obozu i tam nas oczekują.
 Tak się też stało. Podczas gdy połowa oddziału wracała ze zdobyczą, druga połowa z Juarezem, Zorskim, Marianem na czele i z Sępim Dziobem, jako przewodnikiem, jechała dalej, niecierpliwie wypatrując statków.
 Nie było już daleko do miejsca ich postoju. Sępi Dziób wskazał wskroś drzewa i rzekł:
 — Tam jest jaśniej. To rzeka.
 Zatrzymali się na miejscu, gdzie poprzedniego dnia Lindsey miał wpaść w niewolę. Liczne ślady wskazywały, że ludzie Corteja spędzili tu