Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 61.djvu/6

—   1698   —

Jeśli mnie nawet schwytają, to umknę. A następnie pośpieszę do Juareza.
 — A w jaki sposób?
 Zapytany wystrzelił śliną ku rzece.
 — Oczywiście konno,
 — Nie posiadając wierzchowca?
 — Ja nie posiadam, ale oni tam pewno mają rumaków poddostatkiem. Zresztą, znam dobrze ten zakątek. Teraz jest jeszcze dosyć jasno; zanim noc zapadnie, dotrę do prerii i o świcie, o ile tylko koń okaże się znośny, będę u Juareza. Prezydent nie będzie zwlekał, aby schwytać za czuprynę tych łotrów.
 — Ale w jaki sposób będę wiedział, czy się z panem wrogo obejdą, i czy pan umknął?
 — Napaść stwierdzicie na własne oczy, a ucieczkę — uszami. Czy zna pan krzyk meksykańskiego sępa?
 — Tak; bardzo dobrze.
 — Otóż, jeśli wydam taki krzyk, to znaczy, żem wolny. Przy drugim okrzyku — siedzę na koniu, a przy trzecim jestem już zupełnie przeświadczony ,że umknę. Skoro zaś usłyszycie zdala czwarty okrzyk, to wiedźcie, że jestem w drodze do Juareza.
 — Będziemy bacznie uważać, mister.
 — Dobrze. Zatem przygoda może się rozpocząć.
 Sępi Dziób sięgnął do kieszeni spodni, świeżych jak prosto z igły, wyciągnął potężną szczyptę tabaki do żucia i odgryzł, ile się dało.