Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 60.djvu/9

—   1673   —

 — Mamy dosyć odważnych ludzi — rzekł Zorski.
 — Niech pan wybiera.
 — To trudna sprawa; nie chciałbym nikogo obrazić. Indian, oczywiście, wykluczamy. Mam wrażenie, że najlepiej będzie posłać Mariana i Grzmiącą Strzałę.
 Obydwaj zgodzili się z największą radością. Odwiązali konie, wskoczyli na nie i ruszyli.
 — Za kogóż się podamy? — zapytał Mariano.
 — Oczywiście, za strzelców — odparł Helmer.
 — Dobrze. Jakiego pochodzenia?
 — Jestem Polakiem i to im oświadczę.
 — A jam francuski zastawiacz sideł.
 — Dobrze. Nazywam się Helmer; nieprzeinaczam mego nazwiska.
 — Ja zaś Lautreville, to przecież moje dawne nazwisko. Przybyliśmy z Laredo przez Rio del Norte i chcemy się dostać do Francuzów, by walczyć przeciw temu przeklętemu Juarezowi.
 — Świetnie rzekł Helmer z uśmiechem. — A więc naprzód!
 — Zatoczyli w galopie koło tak, by obozujący mieli wrażenie, że przybywają z północy. Zwalniając biegu, zatrzymali konie na skraju lasu. Ujrzeli promień światła, padający na trawę. Usłyszeli również poszczególne głosy. Zatrzymali się. Helmer zawołał głośno:
 — Hola, cóż to za ogień w lesie?
 Rozmowa umilkła; po dłuższej pauzie ktoś zapytał:
 — Kto tam?