Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 51.djvu/10

—   1422   —

 — O mały włos nie zapomniałem o tem — rzekł nieznajomy z uśmiechem. Właściwego mego nazwiska nie znacie na pewno, bo zdaje się, że i mnie wywietrzało z głowy. Czerwonoskórzy jednak ochrzcili mnie imieniem, które zapewne słyszeliście. Nie jest zbyt piękne, ale cóż robić? Może zgadniecie? Przyjrzyjcie mi się dobrze, master Gerard.
 — To niewiele pomoże, sennor, — odparł Gerard. — Dotychczas mogę tylko stwierdzić, że jest pan Amerykaninem.
 — Chciał pan zapewne powiedzieć Jankesem? Tak; jestem nim. Ale pan przygląda mi się od stóp do głów — postępujesz master błędnie. Niech się pan raczej przypatrzy gębie.
 Gerard przypatrywał się bezskutecznie.
 — Jeszczeście nie zgadli? — rzekł nieznajomy. — W takim razie ułatwię wam to zadanie. Popatrzcie tylko na mój nos; jak się wam podoba?
 — No, wcale pokaźny.
 — Tak uważacie? Do jakiego gatunku nosów zaliczylibyście ten okaz?
 — Powiedzieć orli, to za mało, — rzekł, śmiejąc się, Gerard. — A może to nos sępi? Tam do djabła! Zgaduję!
 — No, jazda!
 — Boję się, że was zrażę.
 — Mnie obrazić? Głupstwo! Ci przeklęci czerwonoskórzy dali mi imię ze względu na nos. Zatrzymam je na wieki. No więc, mówcie, kim jestem!
 — Jeżeli się nie mylę, jesteście jednym z najbardziej znanych poszukiwaczy ścieżek w Ameryce. Z prawdziwą radością uścisnę waszą dłoń, sennor.