Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 51.djvu/11

—   1423   —

 — Zostawcie sennora! Wymieńcie moje imię.
 — Nazywają was Sępim-Dziobem, czy tak?
 — Nareszcie. Tak, ja jestem owym człowiekiem, który obnosi po świecie to przepiękne imię. Czy i teraz nie podacie mi łapy?
 — O, nie! — zawołał Gerard rozpromieniony. — Oto jest! Cóż was sprowadza do fortu?
 — Pomówimy o tem później. Niech wam wystarczy to, że szukam Juareza Zajmijmy się sprawą obrony fortu. Czy Francuzi istotnie nadchodzą?
 — Tak jest.
 — Juarez idzie wślad za nimi?
 — Może za nimi, a może naprzeciw nich.
 — Powierzył wam obronę Guadelupy?
 — Tak. Pisemny rozkaz leży u alkada.
 — W takim razie należy was słuchać — rzekł Sępi-Dziób. Zwracając się zaś do Pirnera, zapytał: — Nie chcecie zabić ani jednego Francuza?
 — Nie, nie. Nie potrafię — biadał zapytany.
 — Ale wyrzucać gości umiecie! No, nie mówmy już o tem. Leżcie sobie spokojnie na materacu i żujcie wianki mirtowe. Ja was wyręczę.
 Pirnero ujął go za rękę i rzekł:
 — Dziękuję wam, sennor. Naprawdę chcecie za mnie walczyć?
 — Tak.
 — W takim razie możecie pluć, ile wam się podoba. —
 Rezedilla przysłuchiwała się rozmowie w milczeniu. Bała się bardzo Francuzów. Korzystając z przerwy