Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 43.djvu/2

—   1190   —

zaskoczono, — rzekł hrabia Fernando do Mindrella, poczem wszedł do więzienia i zamknął drzwi za sobą. W więzieniu panowała cisza oczekiwania. Jeńcy wiedzieli, że ktoś wszedł; mogło to być, przy okrucieństwie sułtana, dla każdego z nich równoznaczne z wyrokiem śmierci.
 — Czy jest tu pośród was ktoś z wolnych Somali? — zapytał hrabia.
 — Jest — odparły dwa głosy.
 — Aż dwóch! Do jakiego szczepu należycie?
 — Do szczepu Zareb; jesteśmy tu dwaj, ojciec i syn, — rzekł jeden z nich.
 — Dobrze. Pójdziecie za mną, nie mówiąc ani słowa. Im bardziej będziecie posłuszni, tem lepiej dla was. Posłuszeństwo przyniesie wam wolność.
 Wyciągnął zabrany klucz od kajdan i zbliżył się do tego, który mu odpowiedział, chcąc go uwolnić z łańcucha. Kajdan, krępujących ręce i nogi jeńca, hrabia nie zdjął.
 — Gdzie drugi? — zapytał.
 Zbliżył się i tamten; hrabia oswobodził go z łatwością mimo grobowych ciemności.
 — Wychodźcie teraz! — zawołał.
 Obydwaj jeńcy musieli na chwilę zatrzymać się pod drzwiami, dopóki don Fernando, z pomocą Mindrella, nie przeniósł do wnętrza napadniętego strażnika i nie zaryglował drzwi za sobą. Hrabia uszedł z dwoma jeńcami kilkanaście kroków. Gdy już upewnił się, że pozostali nie będą mogli posłyszeć ich rozmowy, rzekł:
 — Odpowiadajcie jak najciszej. Dlaczego zostaliście schwytani?