Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 40.djvu/7

—   1111   —

 Indjanin odwrócił się i miał zamiar odejść. Cortejo chwycił go jednak za ramię i rzekł:
 — Zostańcie jeszcze chwilę i posłuchajcie, co wam powiem. Mówiłem, że nie mam pieniędzy w gotówce, któż bowiem może dziś położyć na stół cały miljon? Ale mam posiadłości, a każda z nich warta miljony. Gdy sprzedam jakąś, otrzymam pieniądze. Czy mam wam podarować którąś z nich, czy też udamy, że została przez was kupiona? Co wolicie?
 Indjanin słuchał odniechcenia; teraz odwrócił się i rzekł:
 — Czy macie prawo do sprzedaży, lub też darowania tych posiadłości?
 — Mam.
 — Czy jesteście wyłącznym ich właścicielem?
 — Nie, ale hrabia Rodriganda dał mi jak najszersze pełnomocnictwa. Mogę podpisywać akty w jego imieniu.
 — To wasza sprawa. Ja osobiście w to nie wierzę. Ani chcę kupować hacjendę, ani życzę sobie, aby mi darowywano coś, co prędzej czy później zostanie odebrane. Bądźcie zdrowi.
 Odwrócił się znowu. Tym razem zatrzymała go Józefa.
 — Zaczekajcie, sennor! — rzekła. — Załatwię tę sprawę.
 Indjanin znowu uśmiechnął się szyderczo i rzekł niecierpliwie:
 — Poco trwonimy słowa? Jakżeż można ubić sprawę, skoro niema pieniędzy, które mi są konieczne.
 — Będziecie je mieli.
 — Kiedy? — zapytał.
 — Kiedy chcecie.