Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 40.djvu/8

—   1112   —

 — Miljon?
 — Nie; pięć milionów!
 Indjanin cofnął się zdumiony o kilka kroków.
 — Ta sennorita nie jest przy zdrowych zmysłach — powiedział.
 Cortejo był również oszołomiony. Józefa nie dała się jednak zbić z tropu.
 — Nie będę owijała w bawełnę. Ojciec mój przyrzekł wam miljon, nieprawdaż? Chciał wypłacić tę sumę na stół; mogliście ją bez kłopotów schować do kieszeni. Daję o cztery miljony więcej i stawiam dwa warunki: musicie sobie sami przynieść pieniądze i musicie przyrzec, że dotrzymacie obietnicy, danej memu ojcu.
 — Gdzie są te pieniądze? — zapytał szybko Alvarez.
 — Powiem wam o tem, skoro mi tylko dacie słowo i skoro porozumiemy się jeszcze co do jednego punktu.
 — Słucham.
 Indjanin stanął przed obojgiem ze złożonemi na piersi rękoma i wpił się wzrokiem w Józefę, która mówiła dalej:
 — Są na świecie dwie osoby, na których muszę się zemścić. Powinny umrzeć, albo przynajmniej zniknąć w górach, których jesteście władcą. Ta para, to ojciec i córka. Mają przy sobie pięć miljonów gotówką i mieszkają tu w mieście. Znam skrytkę, w której przechowują te pieniądze, wiem również, w jaki sposób można się tam dostać. Musicie sami sobie wziąć miljony. Musicie uprowadzić te obydwie osoby. Jeżeli to się wam uda, musicie uznać, że ojciec mój zapłacił wam miljon.