Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 37.djvu/23

—   1043   —

 — Tak jest. Nie śmiał mnie tknąć; byłabym siebie, albo jego zabiła.
 — Moja bohaterka! — rzekł czule, przyciskając Emmę do piersi.
 W tej samej chwili zadano pytanie Karii:
 — Córa Mizteków zabiła tego Pardero własną ręką?
 Pytanie to zadał Niedźwiedzie Serce, Apacha, którego teraz kochała z całego serca, chociaż niegdyś była głupia i wolała hrabiego Alfonsa.
 — Tak jest — odpowiedziała cicho.
 — Córa Mizteków jest bohaterką. Zasłużyła na to, by zostać jedyną squaw (żoną) wielkiego naczelnika.
 Pogłaskał ją pieszczotliwie po włosach i odwrócił się.
 Ale ona wiedziała, że słowa te i to łagodne głaskanie więcej u niego znaczyły, niż u innego największe przysięgi.
 I Francesco podszedł przywitać się z Emmą i Karią.
 Wreszcie Zorski rzekł:
 — Zostawmy to wszystko na później, a pomyślmy nad tym, co teraz robić. Obejrzyjmy cele, w których byliście, i trupy.
 Mariano chwycił latarkę i prowadził.
 Nagle usłyszano straszny, przeciągły krzyk.
 — To Verdoja — zauważył Mariano.
 — Straszne! — rzekł Zorski. — Muszę go zobaczyć.
 Poszli naprzód, a dziewczęta uprosiły sternika, by z nimi został.