Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 32.djvu/7

—   887   —

 — Nie, przestępstwa ich nie są natury wojskowej, tu trzeba raczej sądu honorowego.
 — Dobrze, odbierzemy im broń.
 — Rozumie się.
 — Związać?
 — Nie. Ale tymczasem są aresztantami i będą pod strażą w jednej z komnat hacjendy. Sąd będzie się odbywał na podwórzu, tak, by cały, szwadron słyszał. Oni są teraz nieprzytomni. Każ ich zamknąć i otoczyć strażą, potem przyjdziesz na górę, by być obecnym przy ich przesłuchaniu.
 Szczęściem było dla młodego porucznika, że był tak lubiany przez żołnierzy, w innym razie zabiliby go podwładni za obrazę kapitana. Na jego znak zabrano obu nieprzytomnym broń, a potem zaniesiono do małej izby.
 Porucznik i Zorski poszli do domu, gdzie opowiedzieli wszystkim powyższe wypadki.
 Mariano zaproponował, by sąd honorowy odbył się w obecności mieszkańców hacjendy i by więźniów przyprowadzono w asyście kilku silnych vaqueros.
 Stary wachmistrz poszedł z Zorskim i porucznikiem do trzech więźniów, którzy mieli powtórzyć swoje zeznania.
 Po złożeniu zeznań przyniesiono na podwórze ławki i krzesła, na których miał zasiąść komplet sędziów. Przy jednym stole siedział porucznik, obok niego wachmistrz, a z prawej i lewej strony podoficerowie. Oni tworzyli trybunał. Po drugiej stronie zajęli miejsce Zorski, Mariano i obie panie, jako oskarżyciele. Naprzeciw nich siedział