Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 28.djvu/4

—   770   —

 — Jakże to? Hrabina Montala wręczy przecież nagrody.
 — To prawda. Ale czy panienka nie może mu także wręczyć jakieś nagrody?
 Józefa sponsowiała: — Jaką?
 — Pocałunek, albo serdeczny uścisk ręki!
 — Może. Ty mi będziesz towarzyszyć i pomożesz.
 Starej w to graj! Rozpoczęły więc obie przygotowywać się na dzisiejszą zabawę.
 I w pałacu lorda Lindsaya przygotowywano się. Mariano nabrał sił, oczy jego znów błyszczały, a policzki wypełniły się i zarumieniły. Mógł uganiać się na koniu z dawną swobodą i zręcznością. Dlatego też postanowił wziąć udział w igrzyskach, a Żorski poszedł za jego przykładem.
 Lekarz ostatnimi dniami był bardzo małomówny i zamyślony, a to wskutek krótkiej rozmowy przeprowadzonej z lordem. Wieczorem, po śniadaniu, na którym byli Kortejowie lord rzekł:
 — Panie Zorski, co pan powie o tym wykrzykniku Korteja, w którym wziął pana za księcia Olsunnę?
 — To rzadki i ciekawy wybryk natury, nic więcej!
 — Ale mnie to dziwi. Pański ojciec był Polakiem, a matka Polką?
 — Tak.
 — Czy nie mówił pan przedwczoraj Marianowi, że pańska matka była w Hiszpanii wychowawczynią?
 — Tak jest, była tam.