Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 18.djvu/20

—   506   —

prerii) i zapalił stos. Ogień wzbił się w górę i oświetlił szczyt.
 Na drzewie ponad wodą wisiał biały człowiek, który za każdym razem kurczył nogi, gdy jeden z krokodyli chciał go za nie chwycić.
 — To straszna zemsta! — rzekł Czarny Jeleń.
 Wspiął się na drzewo, uchwycił lasso, rozwiązał węzeł i pociągnął wiszącego aż na drzewo w górę, pod sam konar.
 Ogień oświecił tatuowane twarze Komanchów, Alfonso odgadł więc, że znajduje się między tymi, którzy mają wyruszyć przeciw hacjendzie. Uważał się za uratowanego.
 — Dlaczego powiesiły cię tu czerwone twarze? — pytał dalej naczelnik.
 — Bom z nimi walczył, jesteśmy bowiem nieprzyjaciółmi. Dokonali tej zbrodni Niedźwiedzie Serce, wódz Apachów i Bawole Czoło, naczelnik Mizteków.
 — Gdzie oni teraz są — zapytał Komancha.
 — Oswobodź mnie, a będziesz ich miał, przysięgam, że słowa dotrzymam.
 — Będziesz wolny.
 Pociągnął silnie za lasso, tak, że tułowiem mógł się jeniec wesprzeć na konarze, po czym szybko przeciął nożem więzy jego rąk.
 — Ach! — zawołał. — Jestem wolny, a teraz pragnę zemsty.
 Wrzeszczał tak silnie i z taką rozkoszą, że Komancha począł go uspakajać.
 — Och! — tej nocy nie zapomnę, póki żyć będę!