Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 15.djvu/4

—   406   —

 — Pewnie. Ale kiedy wyrosnę, pójdę z nim w zawody. A teraz chodź, będziemy strzelać.
 Borowy wziął strzelbę do ręki i wyszedł z nim z chaty. Tutaj zwykle strzelali do celu.
 Rozpoczęli swoje zwyczajne ćwiczenia. Po ćwiczeniach zwykle wracał chłopiec do zamku, a borowy towarzyszył mu. I dziś przerzucił Tombi zastrzelonego kozła przez ramię i udali się do domu.
 Szli w milczeniu. Uszli już może połowę drogi, gdy usłyszeli rozmowę.
 — Chodź no tu — rzekł borowy.
 Ujął chłopca i zaciągnął go w zarośla. Tam stanęli i nadsłuchiwali. Może to jacyś ludzie, którzy przyszli do lasu w złym zamiarze?
 Rozczarowali się jednak, bo dwoje ludzi, którzy przechodzili tą drogą, byli Zorski i hrabianka Róża.
 — Damarita! — zamruczał Tombi, zdziwiony tą niespodzianką. — Całkiem książę Olsunna. Zupełnie jakby z obrazka wykrojony!
 — Co? — zapytał szeptem Robert.
 — Nic — odrzekł zapytany.
 — Kto to jest ten olbrzym?
 — Wujaszek Zorski.
 — A ta wspaniała dama?
 — Hrabianka.
 Zorski szedł z ukochaną. Naraz coś trzasnęło na lewo od nich i dało się słyszeć gniewne hu, hu.
 — Co to? — zapytała przestraszona Róża.
 — Zdaje się, że dzik uciekający — rzekł przerażony Zorski.